Dawno, dawno temu, w krainie górami stojącej, mieszkały złowieszcze istoty, które swoim wyglądem diabelskie oblicze przypominały. Praw boskich nie przestrzegały, rogi kręte na głowach ich wyrastały, a zwały się biesami. Zapragnęły zawładnąć całą krainą! Wtedy jeden z nich, ogarnięty rządzą władzy sięgnął w głąb rwącego potoku i całą garść piasku z dna jego wyrwał. Ziarnka piasku rozsypały się w najdalsze zakątki lasów, wód, łąk…, a z każdego z nich powstały istoty zwane czadami. Miały one ludziom dokuczać i życie uprzykrzać aby sami tereny te opuścić postanowili. Stało się jednak inaczej. Pewnego burzowego dnia jednego z leśnych czadów drzewo ogromne przygniotło i uwięziło. Jego wołanie o pomoc usłyszeli drwale i bez chwili zawahania oswobodzili małego czada.

Od tej pory czady zrozumiały, że lepiej z ludźmi żyć w zgodzie i zaprzyjaźniły się z nimi, bawiły ich swym śpiewem i uczyły swoich zwyczajów. Wieści te szybko dotarły do biesów, które rozwścieczone zawezwały czady naczelne i zagroziły, że jeśli ludziom dokuczać nie będą, w szkodę nie będą im wchodzić to przemienią ich bezpowrotnie w to, z czego powstały, czyli w piach i kamienie. Zmartwiły się czady bo krzywdy wszelakiej ludziom czynić nie chciały. Ruszyły więc po pomoc i radę do największego i najmądrzejszego z drwali, zwanego Sanem. Radzili bardzo długo, aż jeden z czadów opowiedział, że widział jak bies rano w potoku podczas kąpieli zdejmuje swe skrzydła, a to one wielką i magiczną moc tworzenia mu dają. San i czady uzgodnili, że zaczają się o wschodzie słońca i dopadną biesa podczas porannych czynności. Kiedy bies złożył swe skrzydła na kamieniu i wskoczył do potoku, podążył za nim i San. Walka rozegrała się między nimi przeokropna i tak długa, że z wyczerpania wody potoku pochłonęły i biesa i Sana. Kiedy wody potoku pochłonęły biesa, skrzydła zaczęły z impetem odrywać się od ziemi. Mogło to znaczyć tylko jedno, wzywają swą magią inne biesy. Czady bardzo szybko zrozumiały co się dzieje, porwały skrzydła i ruszyły w największe czeluście Góry Jawor.

Czady górskie znały jedną, bardzo głęboką grotę, z której nikomu jak dotąd nie udało się wydostać. Kiedy dotarli do jej wlotu, wrzuciły skrzydła na samo dno i ukryły się za skałami. Biesy jak jeden wpadły do czeluści groty, podążając za głosem skrzydeł. Wtedy to dzielne czady zawaliły otwór wielkim głazem. Moc biesów mimo swej potęgi była jednak zbyt słaba aby przebić się przez skały Góry Jawor. Pozostały tam już na zawsze. Rwący potok, który pochłonął biesa i drwala nazwali Sanem. W tajemniczej krainie zapanowała odtąd harmonia i czady zaczęły żyć w zgodzie z ludźmi. Zbudowały nawet swoją wioskę, do której przybywali wędrowcy z najdalszych zakątków świata. Mimo panującej tu radości, czady nie tracą swej czujności bo nigdy nie wiadomo kiedy złowieszcze biesy wydostaną się ze swojej groty!